"πιστεύεις?"..."πιστεύω πως ονειρεύομαι"

"Νάμουν του στάβλου έν' άχυρο,

ένα φτωχό κομμάτι..."

"θα σέρνω... τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα..."

"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους,
ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές
που κρέμονται σαν καδένες…”
Καρυωτάκης

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι,

ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες,

ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου

λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω.
Σώπα…”
Ρίτσος

Παλιά βιομηχανικά κτίρια που ζητάνε βοήθεια...

Ερχεται η φύση κάποτε
και φροντίζει το τραύμα...

κι οι μνήμες στροβιλίζονται

στην καρδιά του παρελθόντος

και το γερασμένο σώμα

αφήνεται στα χέρια της να γείρει...

Είναι όμως φορές που η φύση θυσιάζεται...

και το τεράστιο οικοδόμημα

σαπίζει με τα χρόνια, χωρίς σεβασμό

Μικρό αφιέρωμα στο περιβάλλον

Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι...

"Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες..."

(οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι δικές μου)

"Μαγικά, μαζικά, όλα ήρθαν, όλα φεύγουν..."

Τον στίχο τον διάβασα σήμερα σ'ενα βιβλίο που δε συγκράτησα τ' όνομά του. Συγγραφέας του, η Χαριτίνη.

Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα...

"Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.

Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.

Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.

Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ..."

Πισω απο το συρματοπλεγμα

Απομονωση.
Και ομως εγω που το φωτογραφισα ενοιωσα στη φυλακη πισω απο το συρματοπλεγμα.
Εκεινο παλιωνει βλεποτνας καθε μερα την ανοιχτη θαλασσα.

Θα επιμένεις

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.

Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές

εδώ θα επιμένεις δίχως βία

χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση ποτέ στην περιφρόνηση

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε

ερημώσεις ...

Άρης Αλεξάνδρου

Deliverence...

Περιπλανιόμουν άσκοπα!
Μια λίμνη ήρεμη, ένα ποτάμι αγριεμένο,
μια θάλασσα άλλοτε όνειρο κι άλλοτε ανταριασμένη,
νερό που άλλοτε κυλάει και με δροσίζει
και τώρα με χτυπάει με μανία

Δεν λυτρώνομαι εύκολα

Υπό κατεδάφιση…

Κάποιες αναμνήσεις μένουν φυλακισμένες σε ένα σκοτεινό κελί του μυαλού μας για πολύ καιρό… τόσο που σχεδόν αγνοούμε πια την ύπαρξή τους. Και ξαφνικά …. Μια στιγμή, ένα τυχαίο γεγονός, μια τυχαία ματιά…. Μια πινακίδα …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ….. κι άλλη μια… «Υπό κατεδάφιση»… και το κελί ανοίγει…

Η μητέρα μου με το μπλε ταγιέρ τσαλακωμένο από το πολύωρο ταξίδι, το καράβι …τεράστιο κι εχθρικό στα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού….
Η καμπίνα του πατέρα μου…. Γεμάτη φωτογραφίες δικές μου και των αδελφών μου.
«Σε λίγες ώρες θα σαλπάρουμε… σας περίμενα νωρίτερα»
«Ήταν πολύ αργό το ταξίδι με το τραίνο»
«Μόνο στο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ σας βρήκα δωμάτιο. Δεν είναι πολλά ξενοδοχεία ανοιχτά αυτήν την εποχή στην Καλαμάτα»
Η αγκαλιά του πατέρα μου «Να προσέχεις τα αδέλφια σου… σε λίγους μήνες θα είμαι σπίτι» και μετά …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο επαρχιακού ξενοδοχείου, το φως του δρόμου έμπαινε από τις γρίλιες κι έκανε παράξενα σχέδια στους κάτασπρους τοίχους.
«Μαμά, έχει κι η Καλαμάτα, ακρόπολη;»
«Οι περισσότερες πόλεις έχουν. Είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης, από όπου τα αρχαία χρόνια, μπορούσαν να δουν οι στρατιώτες αν πλησίαζαν εχθροί»
«Θα με πας να την δω;»
«Κάποια άλλη φορά, πρέπει να φύγουμε αύριο»

Κάποια άλλη φορά…. Έμαθα ότι η ακρόπολη είναι στο κάστρο…Στις επόμενες διακοπές σκέφτομαι να ανέβω ως εκεί με τα παιδιά μου… αφού πρώτα περάσω από το σημείο που κάποτε βρισκόταν το Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.

Προσμονη

Δεν παραπονιεμαι ..
μου εφερες τριανταφυλλα..
καποια στιγμη θα σηκωσεις τα ματια..
και θα κοιταξεις κι εμενα..

Λιώνοντας Μόνος...

Τι άρωμα, τι μέθη αυτή η λιακάδα

τα μάτια πριν τυφλώσει η σκοτεινιά

και πονεμένοι θρήνοι απ' τον Καιάδα

δώσουν στον θάνατο άσχημη θωριά.

Πως ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου

αγκομαχώ, βουτώ στο σκοτάδι

τι σιωπηλό, πεθαίνοντας μόνος

εγώ και το φως

Θάνος Ανεστόπουλος

Διαφανα Κρίνα

To παράθυρο...

μη ξεχάσεις να κλείσεις το παράθυρο. Θα το φάει το σπίτι η σκόνη, και θα κιτρινίσουν τα σκεπάσματα...

Αναμνήσεις ...

Στην πραγματικότητα τίποτα δε γυρνά πίσω

Εκτός από τις αναμνήσεις

Και τις αναμνήσεις των αναμνήσεων

Η συνείδηση που γεννά την αθανασία

Θραύσματα...

Κι ενώ διαλύεται ο μύθος τα μεσάνυχτα

η εικόνα της,
που σπαρταράει για φως

αργά και βασανιστικά εξαφανίζεται...

Ερήμωση...

Στο σπίτι μας σταμάτησε η ζωή.

Απ’ τ’ ανοιγμένα τα παράθυρά του,

καμιά τ’ αγέρα δε γλιστρά πνοή,

κι ο ήλιος στρέφει αλλούθε τη ματιά του.

Μυρτιώτισσα

Μύθος και Πραγματικότητα

Βελούδινες απαλές ιστορίες
κρύβουν αιώνια μυστικά

Διεγείρουν φαντασίες του μηδενός,
σκορπώντας ίχνη
από θαυμασμό και τρέλα...

Ανέμη που γνέθει

Και ένας μύθος
ζητάει ουρανό...

Ανάμνηση...

Κι εκεί στα ξέφωτα,
ανάμεσα στις εκκλησιές και τα ερείπια
της κοιμισμένης της Παλιόχωρας,
ο Μπαρμπαρόσα βγαίνει από τη θάλασσα
στοιχειώνοντας το όνειρο μου
και το πανέμορφο νησί δαμάζει,

για ακόμη μια φορά

H άφιξη στο νησί...αρχές καλοκαιριού

...Ο ήλιος, ο αφέντης της ψυχής
με θράσος ξεσκεπάζει σκοτεινές χαράδρες,
σπηλιές υγρές, φαράγγια πειρατών
και παιχνιδιάρικα
φωνάζει στο λευκό να ξεπροβάλει...

Βγες στο μπαλκόνι να δεις

Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που φέγγει την πόλη

και θυμήσου δικές μας στιγμές

δες στα μάτια μου μπογιές

που χρωματίζουν θάλασσες



Και τρέξε με τη σκέψη σου

πιο γρήγορα απ' το φως

μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που αφήνει την πόλη

και θυμήσου τις όμορφες στιγμές

δες στα μάτια μου φωτιές

που κυματίζουν θάλασσες



Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ

με τα χείλη σου τα υγρά

μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

--
στιχοι..Μπαμπης Στοκας

φωτογραφια..Λαγγαδα, ανατολικη Χιος.

Άσε να μπει λιγάκι φως

Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,

τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο

όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,

πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...

Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,

τόσα δωμάτια,τόσα χρόνια τόσο άδεια

γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες του σημάδια,

γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη...

Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί; που να το κρύβει;

σε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη,

ποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει

μέσα απ'το δάσος σ'αυτό το σπίτι...

Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου,

άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου,

μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου,

νομίζω σ'έχω ξαναδεί στα όνειρα μου...

Παύλος Παυλίδης

σε μια πόρτα για σένα χαμένη

Μη κτυπάς, να σ' ανοίξουνε μη κτυπάς
σ' ένα σπίτι κλειστό που κανείς δε σ' ακούει...

Δεν υπάρχουν φορές που γυρίζουν ξανά για τις ίδιες χαρές.

Μάνος Ελευθερίου

... η κρυμμένη πόρτα...

Ο ήλιος βγαίνει συνήθως αμέσως μετά την εκτέλεση,

οι οργανοπαίχτες κλέβουν μήλα στην εξοχή ή κλαίνε μες το καπέλο τους

κι οι φοβισμένοι, λένε, ξέρουν όλους τους φανοστάτες με τα μικρά ονόματά τους,

όπως κι εκεί που δεν σ' άφησαν να μπεις υπήρχε εντούτοις μια πόρτα ...

Τάσος Λειβαδίτης

...πίσω από τις καλαμιές

The Owner of this House

A Stranger He must be—

Eternity's Acquaintances

Are mostly so—to me.

Emily Dickinson

... χειμωνιάτικο μεσημέρι

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια

Kων. Kαβάφης

... ένα σπίτι στοιχειωμένο

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο

δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί

ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο

στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

...τα ερειπωμένα σπίτια

(...)Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο

Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια(...)

(Μονόγραμμα) Ο.Ε.