"Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες..."
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες..."
(οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι δικές μου)
7 σχόλια:
(οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι δικές μου)
Ταιριάζουν και οι δυο τόσο πολύ που έπρεπε να μπουν, διαφορετικά δε θα τις βλέπαμε. :-)
Είναι τόσο όμορφες οι φωτογραφίες που θα ήταν κρίμα να μην τις έβαζες επειδή δεν είναι δικές σου Ναταλάκι ...
Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο στο άλλο... Εκεί δεν είχα τρόπο να απαντήσω λόγω του ότι δεν έχεις λογαριασμό γι αυτό σου απαντώ εδώ.
γεια σας κορίτσια
done for
δεν ξερω τι με έπιασε, και ήθελα να βάλω αυτές τις φωτογραφίες...
ευχαριστώ για το σχόλιο σου
lady
θα σου ερχομαι πού και πού κι από κει :)
τα χαλάσματα δεν είναι μόνο κτίσματα. Γι αυτό τριγυρίζω και τα πέλαγα (χαχαχα), να βρω καμια ξεχασμένη παλιά ομορφιά
Τι ιστορία να έχει άραγε ένα χαλασμένο, μισοφαγωμένο καράβι; Παρόμοια με ενός ανθρώπου πατημένου από την αγάπη ,την νιοτή…;
Άκουσα που λες μες τις εικόνες σου να μου λέει,
“…Κάποιες φορές γίνομαι χαλασμένο καράβι ξεβγαλμένο από την θάλασσα .Δεν με θέλει εκείνη ποια ,μα ούτε και οι άνθρωποι. Μόνο κάποιοι περαστικοί φωτογραφίζουν το κουφάρι μου. Που να ‘ναι ο πατέρας μου να με σηκώσει επάνω, που είναι ο καπετάνιος μου να τους πει για εμένα. Πως κάποτε με αγαπούσε εκείνη πως κάποτε με αγαπούσαν κι’ αυτοί. Τώρα πια ταξιδεύω μες την σιωπή μου. Τα μουγκρητά μου έγιναν τριξίματα και επήγανε και πλαγιάσανε στην στεριά. Εκείνη τώρα μ’ αγαπά ,εκείνη με χαϊδεύει. Η στεριά με το καταλυτικό της χάδι. Ώσπου μια μέρα με καταφέρει και γίνω ένα μαζί της και ξεχάσω εκείνη ,την θάλασσα μου ,την πρώτη μου παντοτινή αγάπη.”
Καλή σου μέρα.
Δεν προκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί όπως λεει κι ο καπετάν Μήτσος στο Σουέλ...
"... δεν έχω θέληση για στεριά, η θάλασσα δεν μ' επιστρέφει..."
Πόσο πίσω με γύρισες καλή μου, να ξέρες πόσο πίσω, μ' αυτές τις εικόνες, μ'αυτές τις γραμμές από λέξεις. Κι εγώ που νόμισα πως αυτό το "μισοφαγωμένο καράβι" το 'χα κρύψει καλά μέσα, και πως είχα ξεχάσει τα "ταξίδια" που κάναμε... Μια γλυκόπικρη γεύση μου άφησες, λίγη αλμύρα στο στόμα... και το καλοκαίρι έφτασε... ίσως ο σιδεράς μπορέσει και μου φτιάξει μια μικρή βαρκούλα για φέτος.
Καλώς σε βρήκα και καλό μας μήνα!
κοπέλα...
άσε το μισοφαγωμενο καραβι ελευθερο, μπορει ακομα να σαλπάρει...
θα βαλω κι αλλες τετοιες λεξεις
όσο για το σιδερά, πιστευω ότι έπιασε κιόλας δουλειά
καλώς ηρθες
καλο μηνα και σε σενα
Δημοσίευση σχολίου