Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Παλιά βιομηχανικά κτίρια που ζητάνε βοήθεια...



Ερχεται η φύση κάποτε
και φροντίζει το τραύμα...





κι οι μνήμες στροβιλίζονται
στην καρδιά του παρελθόντος
και το γερασμένο σώμα
αφήνεται στα χέρια της να γείρει...





Είναι όμως φορές που η φύση θυσιάζεται...
και το τεράστιο οικοδόμημα
σαπίζει με τα χρόνια, χωρίς σεβασμό

Μικρό αφιέρωμα στο περιβάλλον

2 σχόλια:

Sideras είπε...

Μου θύμησες το εγγκατελημενο εργοστάσιο επεξεργασίας χαλκού που επισκέφτηκα πέρσι σε ένα χωριουδάκι που πήγα εκδρομή με παρέες.

…Χάμω σκορπισμένα κομμάτια χαλκού μισό οξειδωμένα, διάφορα προσπέκτους ,κατάλογοι και ένας ελαφρύς άνεμος να τα χαϊδεύει απαλά σαν ανάσα. Από τα γυμνά παράθυρα μια αγριελιά τσακωνόταν με ένα βάτο ποιος από τους δυο θα πρώτο έμπαινε στο εργοστάσιο. Παρακάτω θρίαμβος από ένα κισσό. Γρονθοκόπησε και τον τοίχο μαζί με το σπασμένο γυαλί. Παλιά μηχανήματα μισό ακρωτηριασμένα. Κάποιοι θα έκοψαν ότι χρήσιμο υπήρχε απάνω τους .Πιο πέρα μια σειρά από φούρνους Κάποιος του είπε ότι από την στάχτη του ξαναγεννιέται ζωή και πίστεψε. Χορτάρια και αγριοκαστανιές από τα πύρινα κάποτε στόμια. Πιο πέρα στο πατάρι πάνω στην μισοφαγωμένη στέγη ,εκ του φυσικού μια πολιτεία ,ένας περιστερώνας .Γουργουρητά ικανοποίησης και καλέσματα ζευγαρώματος. Προχώρησα προς τα ντουλάπια, θέλω θησαυρό, σκέφτηκα σαν παιδί. Ανοίγω ένα ντουλάπι δίχως φόβο, το ξύλινο χερούλι μου μένει στο χέρι, τίποτα. Οι υπάλληλοι και οι ιδιοκτήτες θα είχαν τον χρόνο σίγουρα να προετοιμάσουν την αναχώρηση τους, γιατί νιώθεις έντονο το αίσθημα της μετακόμισης ,φαίνονται όλα αδειασμένα, παρά ,λεηλατημένα. Οι λεηλασίες αφήνουν πάντοτε τα στίγματα της βίας , τα αποκαλυπτικά σημάδια της βιασύνης. Και μόνο έτσι, ακούς ακόμα τα βήματα να ηχούν μέσα στους τοίχους. Νιώθεις την ανεξήγητη δροσιά .Βλέπεις τα λαμπυρίσματα από τα φύλλα των άγριων θάμνων στα παράθυρα. Πάνω σ’ ένα πάγκο διαμαρτύρονται κάτι τετράδια. Προσπαθώ να ανοίξω ένα με δυσκολία, η υγρασία το κόλλησε επίμονα . Αρνείτε να το ξεφυλλίσω .Ένταξη, παραιτούμαι ,διώχνω λίγο από το στρώμα της σκόνης στο εξώφυλλο,Garden Metal Factory /27-3-92.Επαναλαμβανω το όνομα, Garden Metal Factory, ακούγεται σαν τίτλος ροκ συγκροτήματος. Έχει όνομα…. κάποιος κάποτε το ονόμασε….Ύστερα σαν μικρό κατοικίδιο το εγκατέλειψε…. Πριν φύγω δίνω μια τελευταία ματιά στον χώρο .Μοιάζει με σκηνικό θεάτρου και πρωταγωνιστής η ίδια η φύση…

Καλή μου Lady Blue ήθελα να μοιραστώ το μέσα του μεγάλου χτιρίου μαζί σου…Καλησπέρα σου.

Blue είπε...

Κατ' αρχήν να ζητήσω συγγνώμη που άφησα το σχόλιο τόσο καιρό κρυμένο, αλλά ήμουν μακρυά από τα μπλογκς και δεν το είχα δει...
Ναταλία μου έχεις δίκιο για τις πληγές... η Φύση έχει τον τρόπο της... αργά και σταθερά να επουλώνει τις πληγές ... εμείς οι ανθρωποι όμως εξακολουθούμε να χτυπάμε αλύπητα! Πολύ όμορφο το αφιέρωμα σου... Μακάρι να είχα καταφέρει να βρω χρόνο να ασχοληθώ λίγο κι εγώ με το θέμα εδώ... Δεν πειράζει... ίσως του χρόνου.

Σιδερά όπως θα είδες το ποστ είναι της Ναταλίας και όχι δικό μου... Πριν σου απαντήσει η ίδια όμως θέλω κι εγώ να σου πω ότι αν περισσότεροι ανθρωποι έδειχαν την δική σου ευαισθησία, ο κόσμος μας θα ήταν ομορφότερος. Οι περισσότεροι περνάν έξω από παλιά εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια χωρίς να αναρρωτηθούν καν γιατί, τι και πως, ενώ παλιά σκουριασμένα μηχανήματα σαπίζουν και καταστρέφουν τη γη...
Έχω την ατυχία να περνώ έξω από ένα τέτοιο πολύ συχνά ... και κάθε προσπάθεια δική μου και άλλων να τραβήξουμε το ενδιαφέρον απλά πέφτει στο κενό!