Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Υπό κατεδάφιση…


Κάποιες αναμνήσεις μένουν φυλακισμένες σε ένα σκοτεινό κελί του μυαλού μας για πολύ καιρό… τόσο που σχεδόν αγνοούμε πια την ύπαρξή τους. Και ξαφνικά …. Μια στιγμή, ένα τυχαίο γεγονός, μια τυχαία ματιά…. Μια πινακίδα …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ….. κι άλλη μια… «Υπό κατεδάφιση»… και το κελί ανοίγει…

Η μητέρα μου με το μπλε ταγιέρ τσαλακωμένο από το πολύωρο ταξίδι, το καράβι …τεράστιο κι εχθρικό στα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού….
Η καμπίνα του πατέρα μου…. Γεμάτη φωτογραφίες δικές μου και των αδελφών μου.
«Σε λίγες ώρες θα σαλπάρουμε… σας περίμενα νωρίτερα»
«Ήταν πολύ αργό το ταξίδι με το τραίνο»
«Μόνο στο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ σας βρήκα δωμάτιο. Δεν είναι πολλά ξενοδοχεία ανοιχτά αυτήν την εποχή στην Καλαμάτα»
Η αγκαλιά του πατέρα μου «Να προσέχεις τα αδέλφια σου… σε λίγους μήνες θα είμαι σπίτι» και μετά …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο επαρχιακού ξενοδοχείου, το φως του δρόμου έμπαινε από τις γρίλιες κι έκανε παράξενα σχέδια στους κάτασπρους τοίχους.
«Μαμά, έχει κι η Καλαμάτα, ακρόπολη;»
«Οι περισσότερες πόλεις έχουν. Είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης, από όπου τα αρχαία χρόνια, μπορούσαν να δουν οι στρατιώτες αν πλησίαζαν εχθροί»
«Θα με πας να την δω;»
«Κάποια άλλη φορά, πρέπει να φύγουμε αύριο»

Κάποια άλλη φορά…. Έμαθα ότι η ακρόπολη είναι στο κάστρο…Στις επόμενες διακοπές σκέφτομαι να ανέβω ως εκεί με τα παιδιά μου… αφού πρώτα περάσω από το σημείο που κάποτε βρισκόταν το Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.