Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Deliverence...




Περιπλανιόμουν άσκοπα!
Μια λίμνη ήρεμη, ένα ποτάμι αγριεμένο,
μια θάλασσα άλλοτε όνειρο κι άλλοτε ανταριασμένη,
νερό που άλλοτε κυλάει και με δροσίζει
και τώρα με χτυπάει με μανία
Δεν λυτρώνομαι εύκολα

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Υπό κατεδάφιση…


Κάποιες αναμνήσεις μένουν φυλακισμένες σε ένα σκοτεινό κελί του μυαλού μας για πολύ καιρό… τόσο που σχεδόν αγνοούμε πια την ύπαρξή τους. Και ξαφνικά …. Μια στιγμή, ένα τυχαίο γεγονός, μια τυχαία ματιά…. Μια πινακίδα …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ….. κι άλλη μια… «Υπό κατεδάφιση»… και το κελί ανοίγει…

Η μητέρα μου με το μπλε ταγιέρ τσαλακωμένο από το πολύωρο ταξίδι, το καράβι …τεράστιο κι εχθρικό στα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού….
Η καμπίνα του πατέρα μου…. Γεμάτη φωτογραφίες δικές μου και των αδελφών μου.
«Σε λίγες ώρες θα σαλπάρουμε… σας περίμενα νωρίτερα»
«Ήταν πολύ αργό το ταξίδι με το τραίνο»
«Μόνο στο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ σας βρήκα δωμάτιο. Δεν είναι πολλά ξενοδοχεία ανοιχτά αυτήν την εποχή στην Καλαμάτα»
Η αγκαλιά του πατέρα μου «Να προσέχεις τα αδέλφια σου… σε λίγους μήνες θα είμαι σπίτι» και μετά …. Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.
Ένα μικροσκοπικό δωμάτιο επαρχιακού ξενοδοχείου, το φως του δρόμου έμπαινε από τις γρίλιες κι έκανε παράξενα σχέδια στους κάτασπρους τοίχους.
«Μαμά, έχει κι η Καλαμάτα, ακρόπολη;»
«Οι περισσότερες πόλεις έχουν. Είναι το ψηλότερο σημείο της πόλης, από όπου τα αρχαία χρόνια, μπορούσαν να δουν οι στρατιώτες αν πλησίαζαν εχθροί»
«Θα με πας να την δω;»
«Κάποια άλλη φορά, πρέπει να φύγουμε αύριο»

Κάποια άλλη φορά…. Έμαθα ότι η ακρόπολη είναι στο κάστρο…Στις επόμενες διακοπές σκέφτομαι να ανέβω ως εκεί με τα παιδιά μου… αφού πρώτα περάσω από το σημείο που κάποτε βρισκόταν το Hotel ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Προσμονη




Δεν παραπονιεμαι ..
μου εφερες τριανταφυλλα..
καποια στιγμη θα σηκωσεις τα ματια..
και θα κοιταξεις κι εμενα..

Λιώνοντας Μόνος...



Τι άρωμα, τι μέθη αυτή η λιακάδα
τα μάτια πριν τυφλώσει η σκοτεινιά
και πονεμένοι θρήνοι απ' τον Καιάδα
δώσουν στον θάνατο άσχημη θωριά.
Πως ξεψυχώ και λιώνοντας μόνος μου
αγκομαχώ, βουτώ στο σκοτάδι
τι σιωπηλό, πεθαίνοντας μόνος
εγώ και το φως
Θάνος Ανεστόπουλος
Διαφανα Κρίνα

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

To παράθυρο...



μη ξεχάσεις να κλείσεις το παράθυρο. Θα το φάει το σπίτι η σκόνη, και θα κιτρινίσουν τα σκεπάσματα...

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Αναμνήσεις ...


Στην πραγματικότητα τίποτα δε γυρνά πίσω

Εκτός από τις αναμνήσεις

Και τις αναμνήσεις των αναμνήσεων

Η συνείδηση που γεννά την αθανασία

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Θραύσματα...


Κι ενώ διαλύεται ο μύθος τα μεσάνυχτα

η εικόνα της,
που σπαρταράει για φως

αργά και βασανιστικά εξαφανίζεται...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Ερήμωση...

Στο σπίτι μας σταμάτησε η ζωή.
Απ’ τ’ ανοιγμένα τα παράθυρά του,

καμιά τ’ αγέρα δε γλιστρά πνοή,

κι ο ήλιος στρέφει αλλούθε τη ματιά του.

Μυρτιώτισσα

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Μύθος και Πραγματικότητα


Βελούδινες απαλές ιστορίες
κρύβουν αιώνια μυστικά

Διεγείρουν φαντασίες του μηδενός,
σκορπώντας ίχνη
από θαυμασμό και τρέλα...
Ανέμη που γνέθει

Και ένας μύθος
ζητάει ουρανό...

Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Ανάμνηση...



Κι εκεί στα ξέφωτα,
ανάμεσα στις εκκλησιές και τα ερείπια
της κοιμισμένης της Παλιόχωρας,
ο Μπαρμπαρόσα βγαίνει από τη θάλασσα
στοιχειώνοντας το όνειρο μου
και το πανέμορφο
νησί δαμάζει,
για ακόμη μια φορά

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

H άφιξη στο νησί...αρχές καλοκαιριού



...Ο ήλιος, ο αφέντης της ψυχής
με θράσος ξεσκεπάζει σκοτεινές χαράδρες,
σπηλιές υγρές, φαράγγια πειρατών
και παιχνιδιάρικα
φωνάζει στο λευκό να ξεπροβάλει...

Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Βγες στο μπαλκόνι να δεις




















Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που φέγγει την πόλη

και θυμήσου δικές μας στιγμές

δες στα μάτια μου μπογιές

που χρωματίζουν θάλασσες



Και τρέξε με τη σκέψη σου

πιο γρήγορα απ' το φως

μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που αφήνει την πόλη

και θυμήσου τις όμορφες στιγμές

δες στα μάτια μου φωτιές

που κυματίζουν θάλασσες



Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ

με τα χείλη σου τα υγρά

μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις...


--
στιχοι..Μπαμπης Στοκας

φωτογραφια..Λαγγαδα, ανατολικη Χιος.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Άσε να μπει λιγάκι φως


Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,

τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο

όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,

πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...


Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,

τόσα δωμάτια,τόσα χρόνια τόσο άδεια

γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες του σημάδια,

γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη...


Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί; που να το κρύβει;

σε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη,

ποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει

μέσα απ'το δάσος σ'αυτό το σπίτι...


Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου,

άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου,

μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου,

νομίζω σ'έχω ξαναδεί στα όνειρα μου...
Παύλος Παυλίδης

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

σε μια πόρτα για σένα χαμένη



Μη κτυπάς, να σ' ανοίξουνε μη κτυπάς
σ' ένα σπίτι κλειστό που κανείς δε σ' ακούει...

Δεν υπάρχουν φορές που γυρίζουν ξανά για τις ίδιες χαρές.

Μάνος Ελευθερίου

Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

... η κρυμμένη πόρτα...








Ο ήλιος βγαίνει συνήθως αμέσως μετά την εκτέλεση,


οι οργανοπαίχτες κλέβουν μήλα στην εξοχή ή κλαίνε μες το καπέλο τους


κι οι φοβισμένοι, λένε, ξέρουν όλους τους φανοστάτες με τα μικρά ονόματά τους,


όπως κι εκεί που δεν σ' άφησαν να μπεις υπήρχε εντούτοις μια πόρτα ...


Τάσος Λειβαδίτης

Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

...πίσω από τις καλαμιές




The Owner of this House


A Stranger He must be—


Eternity's Acquaintances


Are mostly so—to me.


Emily Dickinson

Κυριακή 15 Απριλίου 2007

... χειμωνιάτικο μεσημέρι




Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια



Kων. Kαβάφης

Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

... ένα σπίτι στοιχειωμένο


Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο

δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί

ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο

στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί


ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

Πέμπτη 12 Απριλίου 2007

...τα ερειπωμένα σπίτια


(...)Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο

Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια(...)
(Μονόγραμμα) Ο.Ε.