"πιστεύεις?"..."πιστεύω πως ονειρεύομαι"

"Νάμουν του στάβλου έν' άχυρο,

ένα φτωχό κομμάτι..."

"θα σέρνω... τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα..."

"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους,
ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές
που κρέμονται σαν καδένες…”
Καρυωτάκης

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι,

ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες,

ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου

λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω.
Σώπα…”
Ρίτσος

Παλιά βιομηχανικά κτίρια που ζητάνε βοήθεια...

Ερχεται η φύση κάποτε
και φροντίζει το τραύμα...

κι οι μνήμες στροβιλίζονται

στην καρδιά του παρελθόντος

και το γερασμένο σώμα

αφήνεται στα χέρια της να γείρει...

Είναι όμως φορές που η φύση θυσιάζεται...

και το τεράστιο οικοδόμημα

σαπίζει με τα χρόνια, χωρίς σεβασμό

Μικρό αφιέρωμα στο περιβάλλον

Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι...

"Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες..."

(οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι δικές μου)

"Μαγικά, μαζικά, όλα ήρθαν, όλα φεύγουν..."

Τον στίχο τον διάβασα σήμερα σ'ενα βιβλίο που δε συγκράτησα τ' όνομά του. Συγγραφέας του, η Χαριτίνη.

Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα...

"Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.

Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.

Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.

Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ..."

Πισω απο το συρματοπλεγμα

Απομονωση.
Και ομως εγω που το φωτογραφισα ενοιωσα στη φυλακη πισω απο το συρματοπλεγμα.
Εκεινο παλιωνει βλεποτνας καθε μερα την ανοιχτη θαλασσα.

Θα επιμένεις

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.

Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές

εδώ θα επιμένεις δίχως βία

χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση ποτέ στην περιφρόνηση

κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε

ερημώσεις ...

Άρης Αλεξάνδρου